زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

بطح (مفردات‌نهج‌البلاغه)





بَطَحَ (به فتح باء و طاء) به معنای گستردن، گسترش دادن و افکندن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به معقل بن قیس از این واژه استفاده نموده است.


۱ - مفهوم‌شناسی



بَطَحَ (به فتح باء و طاء) به معنای گستردن، گسترش دادن آمده است. همچنین «انبطاح»: به معنای گسترش یافتن است.

۲ - کاربردها



امام (علیه‌السلام) به معقل بن قیس ریاحی به وقت فرستادن به طرف معاویه چنین نوشت: «و لا تسر اوّل اللیل فانّ اللّه جعله سکنا و قدرّه مقاما لا ظعنا ... فاذا وقفت حین ینبطح السحر او حین ینفجر الفجر فسر علی برکة الله ...؛ در اول شب حرکت نکن که خدا آن‌را آرامش و وقت توقف قرار داده نه وقت کوچیدن ... و چون شب را تا گسترش سحر یا طلوع صبح توقف کردی، پس با برکت خدا حرکت کن.»

۳ - تعداد کاربرد



این لفظ یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۴ - پانویس


 
۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۷۲، نامه۱۲.    


۵ - منبع


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطَحَ»، ص۱۴۱.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.